Iets later dan gepland, maar hier is dan het Grand Canyon verhaal. De internet verbindingen in Tusayan lieten ons een beetje in de steek...

Vandaag hebben we het troosteloze Laughlin achter ons gelaten, en zijn we met regen vertrokken naar Tusayan. Tusayan is het plaatsje waar de ingang van het National Park Grand Canyon zich bevindt.
Na een rit van een paar uurtjes kwamen we aan bij het vliegveld van Grand Canyon National Airport. De TomTom wilde uiteraard het juiste adres niet aangeven waar we moesten zijn, dus hebben we in eerste instantie maar naar het vliegveld ingevoerd, ik had al uitgezocht dat onze eindbestemming hier vlakbij moest liggen.

In Tusayan aangekomen, vonden we al snel het juiste hotel. Even een snelle lunch, en op naar het National Park. Eerst hebben we een jaarkaart gekocht voor alle National Parksin de USA. En dan merk je toch weer dat je in Amerika zit. Aan alles is gedacht. Heb je zo'n pas, dan zijn de bussen gratis, is het parkeren gratis…

Dus, op naar de Grand Canyon. Ik heb me natuurlijk allang een beeld gevormd van de Canyon, want die is al veelvuldig op TV geweest natuurlijk. Even mooi een flinke spleet in de rotsen bekijken. Nou, dat was wel even wat anders…

Bij het eerste uitkijkpunt waar we de bus uitgingen, was een trail (wandelpad) naar de Colorado rivier. Het wordt ten strengste afgeraden een wandeltocht te houden van het beginpunt naar de rivier, en terug. heel gek. Bij onze eerste aanblik van de Grand Canyon viel onze mond open, en die is de rest van de dag niet meer dicht gegaan. We keken een diepte in van honderden meters, wat een spektakel. Het uitzicht van links naar rechts was een 200 kilometer! Mijn maag draaide een paar keer om de as bij het zien van deze duizelingwekkende hoogte. Zonder hekje ook. Met twee superpubers die het allemaal wel ok en stoer vinden…

We zijn een stuk naar beneden gaan lopen over de trail (zonder hekje dus) toen het begon te regenen. Balen denk je dan, nou wij niet. Binnen een paar minuten was er niemand meer om ons heen te bekennen, en konden we nog een beetje schuilen tegen de rotswand aan. Ik heb nog nooit zo'n prachtige regenbui meegemaakt. In korte tijd was de Canyon niet meer te zien, en stonden we oog in oog met een onweersbui die z'n weerga niet kent.
Stel je voor, de bliksem op ooghoogte recht voor je soms op nog geen 50 meter afstand. Je ziet hem inslaan en tegelijkertijd een oorverdovende knal die nog lang nagalmt door alle rotspartijen. Wat een natuurgeweld! We hebben werkelijk nog nooit zo iets fantastisch gezien.

Ik heb maar wat verschillende foto's bijgevoegd, enne mam, je weet welke ik er voor jou heb bijgezet hé ;-)

Op het moment dat ik dit verhaal online zet, zijn we alweer op de volgende bestemming; Sedona. Maar daarover straks meer!

PCAM