Yosemite National Park… eindelijk na 44 jaar.

Yosemite National Park. pas op m'n 25ste ofzo heb ik pas geleerd hoe je het uit moet spreken. Dat leerde ik van iemand die er net geweest was. Veel foto's had ik er al van gezien, veel verhalen al van gehoord, maar niets kwam ook maar in de buurt van wat we hier gezien hebben.
Yosemite steekt voor wat mij betreft ver uit boven alle National Parks die we tot nu toe gezien hebben.

Even bij het begin beginnen…. OK, weg uit Mammoth Lakes, de 'Oostenrijkse' sfeer had wel weer lang genoeg geduurd. We hebben nog wel gezellig met z'n vieren voor de derde keer Jumanji gekeken. Al was de uitvoering van deze film nog nooit zo leuk als op het dorpsplein van Mammoth Lakes. Koud dat het was…

Volgende morgen vroeg opgestaan, want we zouden dwars door Yosemite heen naar Maroiposa rijden, onze volgende bestemming. Ja Oscar, we voelen met nog 4 hotels te gaan, het einde van de vakantie naderen, maar we hebben nog een weekje te gaan voor we weer naar Nederland gaan…

Nu moet ik zeggen, alles in Amerika is groot, dus ook de verkoudheid die ik opgelopen heb na Dearh Valley. M'n neus zit potdicht, en het hoesten voelt als duizend scheermessen die me door de longen vliegen. Ik verwacht dat men hier ook wel een grote oplossing voor heeft, dus heb ik bij de plaatselijke Drugstore een doosje pillen gehaald, die hun werk goed doen. De Drugstore zit middenin de supermarkt. Daar verkopen ze ook wel anti-grote-verkoudheidspillen, maar volgens de Pharmacist zijn dat snoepjes, en die doen het dus niet. Haar pillen wel. Gelukkig. Want ik wil niet op ziekbed door Yosemite heen gereden worden.

Goed, de eerste bocht in Yosemite deed de kaak op de grond vallen, en die is de rest van de dag (en die daarna) niet meer dichtgegaan.

Het groen van de dennenbomen, het blauw van het water, het wit van de wolken, het paars van de bloemen, het grijs van het graniet, het geel van de vlakten… wat is dit een prachtig ontwerp. Het is werkelijk alsof het met de hand gemaakt is, en niet zomaar in de natuur is gevormd. Wat een pracht.

Het is op gegeven moment zelfs zo dat we op een strand terecht komen, tussen de dennenbomen, op grote hoogte. Met een kraak helder water, waar een vleugje groen en blauw doorheen gemengd zit. Dit is natuurschoon is zo mooi dat je er haast emotioneel van wordt. Als je een radio aanzet in de auto is het zelfs ongepast, want het verstoord het evenwicht. Yosemite had ik erg mooi verwacht, maar zo mooi, had ik niet durven dromen.

We hebben er echt de hele dag over gedaan om door een deel van het park heen naar Mariposa het rijden, het had wat mij betreft nog langer mogen duren.

Voor morgen staat Mariposa Grove op de agenda. Mariposa Grove is het zuidelijkste deel van Yosemite, en daar resideren de Woudreuzen, ofwel de Sequoia's. Immense bomen, van soms wel 3.200 jaar oud. De Grootste Sequoia staat in sequoia National Park, en die is 3.200 jaar oud, 83 meter hoog, en een omtrek van 31 meter. Deze boom gaan we niet zien, maar wel vergelijkbare bomen. Van kinds af aan is het tevens een droom deze bomen eens in het echt te zien, en dat is dan vandaag gebeurd.

Het was van het hotel (Miner's Inn - Mariposa - voor de liefhebbers, ga hier NIET eten) naar Mariposa Grove een kleine 40 miles rijden. Eenmaal daar aangekomen, was het iets drukker dan gedacht. Maar daar weten de Amerikaanse Rangers wel raad mee, ze sluiten gewoon de weg af, want vol is vol. Verderop worden parkeerplaatsen geregeld, en shuttlebussen ingezet. Alleen op die manier behoud je je natuur, en zorg je dat het Wildlife niet te zwaar belast wordt. Petje af voor de organisatie.

We zijn een behoorlijke wandeling aangegaan. Na ongeveer een uur waren alle touristen om ons heen verdwenen, en waren alleen de die-hards over om de wandeling door dit reuzenbos tot een succesvol, en bovenal complete ervaring te maken, de 'dagjesmensen' waren nergens meer te bekennen.

Ja, kijk maar eens goed, dit is toch echt Charlotte, lost in a tree-hug!

De bomen die hier staan zijn werkelijk enorm. niet op een foto vast te leggen, maar je zult een aantal plaatjes zien waardoor je een vergelijk kunt trekken met wat er daadwerkelijk staat te groeien. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar ook dit is een spektakel dat eigenlijk niemand mag missen.

Jaren geleden zijn er in een poging de Sequoia's te beschermen een paar foutjes gemaakt. Mr. Abraham Lincoln heeft in eerste instantie het park op laten nemen bij de beschermde natuurgebieden. In de overijverigheid, is men de bomen gaan beschermen tegen bosbranden. Na onderzoek is gebleken dat dit niet de bedoeling is. De Sequoia heeft bosbranden nodig om zich te kunnen voortplanten. De concurrentie wordt uitgeschakeld door de brand, en door de verbrandingsresten komen er mineralen in de grond die het zaad van de boom (uit een dennenappeltje zo groot al een ei) stimuleren om te kiemen. Veel sequoia's hebben dan ook littekens van diverse bosbranden.

Als we bij de Grizzly komen (alle sequoia's hebben een naam, Grizzly is de grootse van het park), horen we een Ranger vertellen de de eerste tak die je vanaf de grond ziet, 1.90 meter hoog is. Als je de boom ziet zou je dat niet zeggen, maar het is echt zo.

Als we de wandeling hebben afgemaakt, hebben we een gevoelsmatige trip gemaakt van een kilometer of 10. Het is pittig, veel stijgen, bijna niet dalen….

Mijn respect voor de natuur heeft hier een behoorlijke boost gekregen, en ik ben blij dat er hier serieus goed voor gezorgd wordt.

Morgen een dagje strand! Monterey!

tot snel helaas ;-)

Patrick, Charlotte, Sebastian, And Menno Joelenburg, which spells U-L-E-N-B-E-R-G