Pismo Beach - Highway 1

Pismo Beach.

Toen we onze vakantie boekten, wilden we graag als onderdeel dat we de Highway 1 zouden nemen. De Highway 1 is de kustweg van San Francisco naar Los Angeles. Althans, het deel dat wij gereden hebben. 'The One' is natuurlijk veel langer, maar wij hebben het beperkt tot San Francisco naar LA. Wat een route is dit. Je slingert je een weg van het koelere noordelijke klimaat, zo richting de warmte van Los Angeles. Onderweg kom je bijna geen huizen tegen, alleen maar hekken met bordjes van Sotheby's. Juist, oprijlanen naar huizen die aan het zicht onttrokken zijn, maar er wel degelijk zijn. de miljoenenoptrekjes.

Het is een eind rijden, dat is eigenlijk voor het eerst dat we dat zo ervaren. De weg is mooi, maar na 50 miles heb je het eigenlijk wel gezien, en we moeten er tot Pismo Beach 268. We rijden dus de hele dag weg over deze prachtige Highway.

Toen we aankwamen in Pismo Beach was het al ruim etenstijd. Nadat we de auto hadden geparkeerd, en de spullen op de kamer hadden gezet, gingen we onderweg naar het restaurant van het hotel. Helaas, daar was een trouwerij bezig tot half 9, dus gingen we ons geluk zoeken in het dorpje. Het hotel ligt pal aan het strand, dus liepen we over het strand richting het dorpje. Tot onze grote schrik, stond er bij ELK restaurant in het dorpje een rij met mensen buiten om aan tafel te mogen. Dit gaat gewoon niet waar zijn, dat je in Amerika in de rij moet staan bij ELK restaurant om iets te eten te kunnen krijgen. Pismo Beach had direct haar charme verloren.

Nu heeft Pismo Beach een hele lange pier de de zee inloopt, dus hebben we een wandeling over de pier gemaakt. Daar waren een hoop mensen aan het vissen. Dat vissen was wel opmerkelijk. Je gooit je hengel uit, zonder aas, en dan haal je je hengel weer op, en hopla, een sardine aan de haak. Sommige mensen hebben dan ook gelijk 5 haken aan de lijn geknoopt.

De pelikanen wachten ongeduldig tot ze de kans hebben om de visjes weg te snoepen, maar dat is vaak tevergeefs.

Uiteindelijk toch maar terug gegaan naar het hotel, en wisten ze toch nog een plekje voor ons vrij te maken. Het eten was toch wat opmerkelijk. Charlotte had een gemixt vis iets, en daar zat rookworst bij (?). Ik ken werkelijk geen land waar men dat serveert. Ja, OK de VS….

De receptioniste vertelde ons dat de bultruggen in de ochtend boven het water uitspringen, dus besluiten we om om 09:00 op het strand te zitten met een koffietje erbij, en bultruggen te spotten. Gisterenavond hebben we wel wat pluimen boven het water uit zien komen, maar deze ochtend zal dat niet gebeuren. Ook deze ochtend verhullen de wolken wat wij graag zouden zien… de mist ligt tot op honderd meter uit de kust, dus we zien helemaal niets. Gauw weg hier, Op naar onze laatste dag LA!

Toch hebben we onderweg wel mooie dingen gezien, vooral weer in de buurt van Monterey, heel veel mooie auto's, en een heuse bermbrand met brandweer en al. Dat is wel actie!

Nog even en we zijn weer thuis. Nog een dagje LA en dan mogen we weer.

Helaas kan ik vanuit ons huidige hotel de foto's niet in het verhaaltje krijgen, maar die zijn wel te bekijken bij de 'nieuwe foto's'.

OK lieve mensen, we vertellen jullie graag in levende lijve wat we allemaal hebben meegemaakt, en dat komt ook vast goed. De tassen zijn ingepakt, de wekker gezet voor vannacht, want we vertrekken al vroeg!

Tot straks!

PCAM

San Francisco

San Francisco.

Home Sweet home, eindelijk thuis.

in 1999 ben ik in San Francisco geweest om te zien of daar de volgende stap in mijn carrière lag. Tien dagen lang met een paar Amerikanen op stap in deze geweldige stad. Na deze tien dagen ben ik weer terug naar Nederland gegaan met een ervaring rijker. Niets dan lof over deze tien dagen, maar de plannen waren toch iets anders dan de koffers pakken en te emigreren.

Nu, ruim twaalf jaar later ben ik weer in de stad die toen zo'n onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten. Ik weet elk detail van toen nog, en ik herken gelijk een aantal landmarks en andere plaatsen waar ik toen ook geweest ben. Alleen heb ik nu het hele gezin bij me.

San Francisco, een beetje een andere stad als de gemiddelde stad in Amerika. De bouw is geheel anders, de mentaliteit is heel anders, het is eigenlijk een heel gemoedelijke, kleurrijke stad, die je niet lopend kunt ontdekken. niet vanwege dat de stad zo groot is, alswel dat het elk blok een hele klim kan betekenen.

Als we aankomen in San Francisco is er voor ons een tour langs de highlites van de stad geboekt bij de Duck Tours. Wat een geweldig, ontzettend toeristische tour is dit. Je stapt in een amfibievoertuig, rijdt door de stad met een chauffeur die een dosis humor heeft meegenomen, en je leert op een vrolijke manier de stad kennen. Leuke bijkomstigheid is dat je een soort fluitje in de vorm van een eendenbek krijgt, en daar moet je dan te pas en te onpas op blazen, en op die manier heb je interactie met de plaatselijke bevolking. Wij vinden het leuk, zij meestal niet. Is ook een beetje gek om zo'n vrachtwagen met fluitjes voorbij te horen komen.

Na de tour gaan we naar ons hotel. Het Beresford Arms op Post street. We parkeren voor het hotel, de butler doet de rest… I love valetparking!
The Beresford Arms is ten heel chique hotel. Heel chique. We hebben een upgrade gekregen. Ofwel we hebben de duurste, en beste kamer van het hotel gekregen. Of liever, de beste kamerS. We hebben een slaapkamer, een woonkamer, een badkamer en een keuken. Niet dat we daar wat mee doen, maar toch. Trés chique. De jongens hebben hun eigen bed, hoeven ze niet meer tegen elkaar aan te kruipen gedurende deze twee nachten.

De eerste avond besluiten we naar de bioscoop te gaan in het Metreon. Een winkelcentrum dat in de jaren '90 door Sony is gebouwd. Het gebouw bevatte destijds allemaal hightech winkels met gadgets en computers. Op de bovenster verdieping bevond zich een heel grote bioscoop. Vandaag de dag is alleen de bioscoop er nog, de winkels zijn weg, en er is een uitgebreide foodcourt. Een foodcourt is een typisch Amerikaanse vorm van eten verkopen. Je neemt een hoop vierkante meters, en stopt er zoveel mogelijke nationaliteiten met hun keukens in. Het gevolg is dat er een hoop Chinezen komen, en die gaan Italiaans, Frans, Thais, Amerikaans, Iers, Grill, Soep en broodjes kaas maken en verkopen. Heel handig zo'n foodcourt.

En hup, wij naar de bioscoop. Vanavond kijken we Total Recall. Leuke film. Morgen weer. Batman. Maar dan op z'n Amerikaans! weten jullie het nog…Amerikaans? Juist, groot. Heel groot. IMAX HD.
Een scherm van 22 meter breed en 15 meter hoog… impressive.

De hele dag die we in San Francisco hebben gaan we er op uit om alle highlites van de stad nog eens te bekijken. Garnalensoep uit het broodje hebben we inmiddels gehad, andere lunches zijn ook lekker. Met de Muni naar Ashbury/Haight. zeg maar een soort hippie bedevaartoord of zoiets.

We zijn er niet aangekomen. wel zijn we met de Muni weer terug naar Fisherman's Wharf gegaan om de zeeleeuwen op de foto te zetten. Ben je hier geweest, dan heb je minimaal twee foto's, die van de zeeleeuwen bij Pier 39, en de Golden Gate Bridge. Die eerste hebben we.

San Francisco is een hele mooie stad. Veel kleur, geschiedenis, en typische mensen. Kunst is hier ook niet onbekend. Zo staat er in de haven een prachtig kunstwerk in de vorm van de boog van Cupido. Dit is een werk dat de welbekende broederliefde in deze stad vertegenwoordigd. Men wilde Cupido er graag in eigen persoon bijkleien, maar dat vond de stad dan weer wat ver gaan, dus is het bij de boog gebleven.

We hebben mooie plaatjes, en mooie herinneringen aan deze stad. Maar we moeten terug! want we missen die ene van de twee foto's! je kunt het je niet voorstellen, maar we hebben de Golden Gate niet op de foto! Ze heeft zich voor ons schuilgehouden, in de beroemde bay mist. Slechts haar voeten hebben we mogen aanschouwen, de rest blijft gissen tot we haar weer zien…

Voor de liefhebbers, een plaatje van de interwebs.

Morgen gaan we de Higway 1 nemen naar Pismo Beach. Een flinke rit van 268 miles helemaal langs de kust. Bij Pismo Beach kun je vanaf de Pier de Bultruggen uit et water zien springen! we zijn echt heel benieuwd.

See y'all temorroe!

PCAM

By the way, we komen nog niet naar huis hé, dat is pas na het tweede rondje LA, en dat is overmorgen! (voor ons morgen al, want ik schrijf de verhalen natuurlijk pas een dag later.)

Monterey

Monterey.

Aha, dus daarom loopt Jay Leno hier zo zenuwachtig rond….

Monterey, we hebben de naam veelvuldig horen vallen in verschillende films. Waarom? Geen idee. Nu weten we dat het met rijkdom te maken heeft. Monterey is zeg maar een zoor Cannes of Saint Tropez. Al willen wij niet gesignaleerd worden in deze Franse badplaatsen, hier des te meer. Dit is dé plaats om je ouwe dag door te brengen (echt! mooie bejaardenhuizen!)

Het is werkelijk een idyllisch dorpje. Het hotel waar we in zitten is het enige hotel aan het strand hier. We hebben gerekend op een dagje strand, dus de zwempakjes hebben we vanmorgen vroeg al onder onze kleren aangedaan, we zijn luchtig gekleed in strandjurk en short, en lopen op gemakkelijke slippertjes rond.

Monterey, wat is het hier koud! De zon staat aan de hemel, maar het kwik komt niet boven de 16 graden uit. Bij de receptie van het hotel lieten ze ons weten dat dit heel normaal is voor de tijd van het jaar. en vriendelijk verteld men ons dat de kamer nog niet klaar is, en dat we om 13:00 nog maar even terug moeten komen. Dan maar een vervroegde lunch, want lekker buiten op het strand zitten is er nog even niet bij.

Aangekomen in het restaurant van het chique hotel slaat onze koukleumerij om in een niet aflatende stroom van verbazingen… er beweegt van alles in de zee, en in de lucht, en op het strand, en het zijn geen mensen of huisdieren.

Onder het genot van Clam chowder in a breadbowl (de beroemde garnalen soep, geserveerd IN een brood), zien we zeeotters op hun rug schelpen kraken, zeeleeuwen patrouilleren langs de kustlijn, en een kudde snowy plowers. De snowy plower is een overijverig vogeltje dat precies zo snel is als de branding van de zee het strand op komt. De gehele kudde vogeltjes scout krabbetjes en ander voer uit het zand waar de golf net terug stroomt naar de zee. De gehele familie rent in perfect sync mee met de golven over het strand. Dit tot grote frustratie van de plaatselijke zeemeeuw, want die hapt elke keer precies naar de pot, waardoor hij zo nu en dan even de kudde chargeert. heel vermakelijk.

Na de lunch krijgen we onze sleutel, en we zijn zeer aangenaam verrast door de hotelkamer met uitzicht over de zee. Een zee waar je als automatisch in blijft turen omdat er elk moment iets uit tevoorschijn kan komen. Alles zit hier, Dolfijnen, Otters, Orca's, Bultruggen, Zeeleeuwen, en dus ook haaien. Het water van de zee is wel heeeeeeel erg koud!

In de avond gaan de naar de Fisherman's Wharf versie van Monterey, naar hun zeggen de originele Fisherman's Wharf. Daar gaan we eten.
Tot onze grote verbazing is men juist vandaag bezig met het opzetten van de RM Auctions (http://www.rmauctions.com/) Dit is de grootste exclusieve sportauto veiling van de wereld. Vandaar de vermelding van Jay Leno in de kop van dit verhaaltje. Hij is er namelijk ook.

Hier staan auto's van onschatbare waarde, al zijn er mensen die er waarden aan weten te hangen. Al onze dromen staan hier uitgestald. We mogen ze vanachter een hek bekijken en fotograferen. De toegang tot het terrein is € 50.00, een catalogus $150.00, en als je mee wilt bieden kost dat $ 300.00. valt wel mee opzicht, maar we gaan niet naar binnen. vanaf de rand zien we ook genoeg.
Er staat hier onder anderen een Cobra gesigneerd door Carroll Shelby. Even googlen, en de waarde van $ 5,500,000.00 komt boven drijven. Onze ogen gaan het meest uit naar de typisch USA Muscle Cars, en Arnout en Menno ( aar wij ook een beetje) dromen van een ritje naar San Francisco in zo'n car!

Het restaurant dat we uitgekozen hebben om te eten was een goede keuze. Verse vis!
Toen we gingen zitten, dacht ik dat men voor de sfeer een CD had opgezet met zeeleeuw geluiden. Omdat op de Fisherman's Wharf in San Francisco de zeeleeuwen een eigen ponton hebben gekregen. Wat bleek, hebben ze dat hier ook. Onder het raam van het restaurant heeft een familie zeeleeuwn ervoor gekozen op zo'n zelfde ponton te gaan wonen!

Na een nacht met welverdiende rust en een kabbelende zee op de achtergrond staan we de volgende morgen vroeg op om naar San Fransico te gaan. Ik ben benieuwd of ik het herken!

Tot morgen…. Vroeoeoeoeoeoeom..prut…prut…prut…prut…prut…prut (amerikaans autogeluid, duh)

PCAM

Yosemite National Park

Yosemite National Park… eindelijk na 44 jaar.

Yosemite National Park. pas op m'n 25ste ofzo heb ik pas geleerd hoe je het uit moet spreken. Dat leerde ik van iemand die er net geweest was. Veel foto's had ik er al van gezien, veel verhalen al van gehoord, maar niets kwam ook maar in de buurt van wat we hier gezien hebben.
Yosemite steekt voor wat mij betreft ver uit boven alle National Parks die we tot nu toe gezien hebben.

Even bij het begin beginnen…. OK, weg uit Mammoth Lakes, de 'Oostenrijkse' sfeer had wel weer lang genoeg geduurd. We hebben nog wel gezellig met z'n vieren voor de derde keer Jumanji gekeken. Al was de uitvoering van deze film nog nooit zo leuk als op het dorpsplein van Mammoth Lakes. Koud dat het was…

Volgende morgen vroeg opgestaan, want we zouden dwars door Yosemite heen naar Maroiposa rijden, onze volgende bestemming. Ja Oscar, we voelen met nog 4 hotels te gaan, het einde van de vakantie naderen, maar we hebben nog een weekje te gaan voor we weer naar Nederland gaan…

Nu moet ik zeggen, alles in Amerika is groot, dus ook de verkoudheid die ik opgelopen heb na Dearh Valley. M'n neus zit potdicht, en het hoesten voelt als duizend scheermessen die me door de longen vliegen. Ik verwacht dat men hier ook wel een grote oplossing voor heeft, dus heb ik bij de plaatselijke Drugstore een doosje pillen gehaald, die hun werk goed doen. De Drugstore zit middenin de supermarkt. Daar verkopen ze ook wel anti-grote-verkoudheidspillen, maar volgens de Pharmacist zijn dat snoepjes, en die doen het dus niet. Haar pillen wel. Gelukkig. Want ik wil niet op ziekbed door Yosemite heen gereden worden.

Goed, de eerste bocht in Yosemite deed de kaak op de grond vallen, en die is de rest van de dag (en die daarna) niet meer dichtgegaan.

Het groen van de dennenbomen, het blauw van het water, het wit van de wolken, het paars van de bloemen, het grijs van het graniet, het geel van de vlakten… wat is dit een prachtig ontwerp. Het is werkelijk alsof het met de hand gemaakt is, en niet zomaar in de natuur is gevormd. Wat een pracht.

Het is op gegeven moment zelfs zo dat we op een strand terecht komen, tussen de dennenbomen, op grote hoogte. Met een kraak helder water, waar een vleugje groen en blauw doorheen gemengd zit. Dit is natuurschoon is zo mooi dat je er haast emotioneel van wordt. Als je een radio aanzet in de auto is het zelfs ongepast, want het verstoord het evenwicht. Yosemite had ik erg mooi verwacht, maar zo mooi, had ik niet durven dromen.

We hebben er echt de hele dag over gedaan om door een deel van het park heen naar Mariposa het rijden, het had wat mij betreft nog langer mogen duren.

Voor morgen staat Mariposa Grove op de agenda. Mariposa Grove is het zuidelijkste deel van Yosemite, en daar resideren de Woudreuzen, ofwel de Sequoia's. Immense bomen, van soms wel 3.200 jaar oud. De Grootste Sequoia staat in sequoia National Park, en die is 3.200 jaar oud, 83 meter hoog, en een omtrek van 31 meter. Deze boom gaan we niet zien, maar wel vergelijkbare bomen. Van kinds af aan is het tevens een droom deze bomen eens in het echt te zien, en dat is dan vandaag gebeurd.

Het was van het hotel (Miner's Inn - Mariposa - voor de liefhebbers, ga hier NIET eten) naar Mariposa Grove een kleine 40 miles rijden. Eenmaal daar aangekomen, was het iets drukker dan gedacht. Maar daar weten de Amerikaanse Rangers wel raad mee, ze sluiten gewoon de weg af, want vol is vol. Verderop worden parkeerplaatsen geregeld, en shuttlebussen ingezet. Alleen op die manier behoud je je natuur, en zorg je dat het Wildlife niet te zwaar belast wordt. Petje af voor de organisatie.

We zijn een behoorlijke wandeling aangegaan. Na ongeveer een uur waren alle touristen om ons heen verdwenen, en waren alleen de die-hards over om de wandeling door dit reuzenbos tot een succesvol, en bovenal complete ervaring te maken, de 'dagjesmensen' waren nergens meer te bekennen.

Ja, kijk maar eens goed, dit is toch echt Charlotte, lost in a tree-hug!

De bomen die hier staan zijn werkelijk enorm. niet op een foto vast te leggen, maar je zult een aantal plaatjes zien waardoor je een vergelijk kunt trekken met wat er daadwerkelijk staat te groeien. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar ook dit is een spektakel dat eigenlijk niemand mag missen.

Jaren geleden zijn er in een poging de Sequoia's te beschermen een paar foutjes gemaakt. Mr. Abraham Lincoln heeft in eerste instantie het park op laten nemen bij de beschermde natuurgebieden. In de overijverigheid, is men de bomen gaan beschermen tegen bosbranden. Na onderzoek is gebleken dat dit niet de bedoeling is. De Sequoia heeft bosbranden nodig om zich te kunnen voortplanten. De concurrentie wordt uitgeschakeld door de brand, en door de verbrandingsresten komen er mineralen in de grond die het zaad van de boom (uit een dennenappeltje zo groot al een ei) stimuleren om te kiemen. Veel sequoia's hebben dan ook littekens van diverse bosbranden.

Als we bij de Grizzly komen (alle sequoia's hebben een naam, Grizzly is de grootse van het park), horen we een Ranger vertellen de de eerste tak die je vanaf de grond ziet, 1.90 meter hoog is. Als je de boom ziet zou je dat niet zeggen, maar het is echt zo.

Als we de wandeling hebben afgemaakt, hebben we een gevoelsmatige trip gemaakt van een kilometer of 10. Het is pittig, veel stijgen, bijna niet dalen….

Mijn respect voor de natuur heeft hier een behoorlijke boost gekregen, en ik ben blij dat er hier serieus goed voor gezorgd wordt.

Morgen een dagje strand! Monterey!

tot snel helaas ;-)

Patrick, Charlotte, Sebastian, And Menno Joelenburg, which spells U-L-E-N-B-E-R-G

Mammoth Lakes

Mammoth Lakes

We zijn in het groen aangekomen, en dat is mooi. Mammoth Lakes staat op de planning, en we zullen logeren in de Alpenhof. Ja je leest het goed, Alpenhof. Gekscherend hebben we al een beetje rond gewhapped dat we in Oostenrijk waren, maar dat is dus niet zo. Mammoth Lakes staat bekend dankzij het sportieve karakter. In de winter een haast oneindige hoeveelheid pistes, zomer's wandelen en mountainbiken.

Onderweg naar Mammoth Lakes zijn we onze eerste echte Hardware Store tegengekomen in een dorpje voor Mammoth Lakes. Charlotte vol in de ankers, auto parkeren, en hoppa, bij de gunshop naar binnen om al dit echte wapenschoon te aanschouwen. Muniotie kon niet geruild worden, en er stond een echte wapenhandelaar inclusief truckerscap achter de toonbank. Je zag 'm denken 'heb je er weer een paar…'. Voor Charlotte konden we een roze dubbelloops kopen, voor Menno een gecamoufleerde M-16, en Arnout had toch liever die Remmington met afgezaagde loop. Zonder wat te kopen maar met een big smile gingen we de winkel weer uit, want dit vinden we mooi. Echt jongensspeelgoed (en ook een beetje voor meisjes).

Aangekomen in Mammoth Lakes kwamen we er al snel achter dat wintersportprijzen hier niet onbekend zijn. Alles is hier erg duur. We hadden al gemerkt dat de supermarkten hier in Amerika schrikbarende prijzen hanteren, maar hier kan er echt nog een schepje bovenop. De lunch bestond uit 4 hamburgertjes bij Toomey's voor $ 77.00 We hebben gisteravond in een restaurantje hier een klein maccharonietje genomen, en waren $ 78.00 verder. Ik kan goed koken voor aanzienlijk minder is de conclusie.

Mammoth Lakes heeft mooie dingen. Een aantal behoorlijke skishops, waar men uiteraard nu uitverkoop heeft. We hebben niets gekocht, ook niet met 50% korting.

Gisteravond hadden de bewoners van Mammoth Lakes een Tequilla proef-avond georganiseerd, met live muziek. Je kon dan voor %20.00 een glaasje kopen, en bij allerlei tequillastandjes het glaasje laten vullen. Aan het begin van de avond voorspelde ik al dat meer dan de helft van de bevolking binnen het uur rondom heen was, maar dat viel mee. We hebben er overigens wel de HELE nacht van mogen genieten. Motoren die mooi warm moesten draaien onder ons raam, tequillaprevers meenden een beer gezien te hebben (wat overigens wel mogelijk is hier, maar wel uitzonderlijk…), en precies onder ons raam was een populaire pleisterplaats voor de rokers uit Mammoth Lakes, en een spugende meneer. De nacht was lang…

De volgende ochtend wakker geworden van de fluitende vogeltjes, en….. een warmdraaiende Harley Davidson. Mooi geluid, maar niet nu.

We hebben dus op tijd ontbeten op de motorkap van onze auto, want tafeltjes kennen ze hier niet.

Vol avontuurzin zijn we op ontdekkingstocht gegaan naar de Devil's Postpile en de Rainbow Waterfall. Een hele happening alhier. Het is een wandeltour van ongeveen 7 miles, dus moesten we wel voldoende water meebrengen.
The Devil's Postpile is een vreemde stapel stenende als zeskanten gevormd zijn, en rechtop staan. Dit schijnt een natuurlijk proces te zijn bij het afkoelen van bepaalde soorten vulkanisch gesteente. Als je het ziet is het werkelijk heel wonderlijk, en heel mooi. Rondom The Pile, is een naaldbomenwoud wat ook erg mooi is. Dit woud heeft in 1992 een enorme bosbrand ondergaan, en de sporen hiervan zijn nog steeds erg goed zichtbaar.

De naaldbomen in deze omgeving zijn ook ietsje groter als bij ons, de hoogte komt wel overeen, maar de omvang is fenomenaal. Het park en de wandelroute zijn ook erg Amerikaans ingericht, er ligt echt een pad, weliswaar van los zand, waar je dan ook niet buiten mag komen. Dat zou echt immens 'inappropiate' zijn. de 'hike' is een lange. als we op de splitsing aankomen om naar de Rainbow Falls te gaan, denken we even na of we dit gaan doen. Natuurlijk gaan we, want deze waterval willen we natuurlijk niet missen!

De Rainbow Fall is een waterval die zich steeds verder stroomopwaarts verplaatst. Dit komt door de erosie die hij zelf veroorzaakt. In de afgelopen jaren is de waterval al 500ft opgeschoven. Het is een adembenemend gezicht deze waterval. Na even van het uitzicht genoten te hebben zijn we weer bergopwaarts gegaan, opweeg naar de shuttle bus. Toen we daar aankwamen, was er een winkeltje en een café waar we wat konden eten, maar bij nader inzien, hebben we een mueslireep en een flesje water in het winkeltje gehaald. Het budget was toen op.

Vanavond vroeg naar bed!

Morgen weer?

Groeten,

PCAM

Death Valley...pfffff....

Death Valley…pffffff

Zo hé, Death Valley, what's in a name…

We hebben lekker een beetje uitgeslapen in de Best Western Mardi Grass, en hebben buiten de reguliere tijd om ontbeten in het casinorestaurant. Heerlijk in de verschaald bier aroma met natte asbak lucht. Het ontbijt was goed.

Goed voorbereid gaan we onderweg naar Lone Pines, terug naar California. De Tomtom wil ons per sé om Death Valley heen hebben, maar wij willen er juist doorheen. We willen de hitte ervaren, de droogte, de spanning dat de auto het niet trekt, en dat we stil komen te staan midden in het heetste gebied van de wereld.
De tank zit vol, we hebben voldoende water met een overdosis aan ijsblokjes in de koelbox, en hop, op naar Death Valley.

De afslag naar Death Vally, licht bij een bijzonder stukje Amerika. Dat is het laatste servicepoint voor Area 51, je weet wel, dat ultrageheime gebied waarvan de USA regering nog steeds beweerd dat het niet bestaat. (echt waar). heel leuk ingericht met UFO's, aliens, en alle snuisterijen die je je maar kunt bedenken.

Goed, Death Valley. We komen aan in het National park, en rijden vrolijk het park in. Als snel komen bij het eerste viewpoint. Vanuit de auto konden we zien dat het even en klimwas naar een bergtopje, en vanwaaruit zou het een waanzinnig uitzicht zijn. Wij stappen de geairconditionde auto uit, en… BAF… de bekende klap in het gezicht. 20 graden in de auto, 38 graden buiten. Zo, wandeling de eerste berg op… pfffff…. en geen zweetdruppeltje te bekennen hé, wij bikkels.
Bij het viewpoint prachtige foto's gemaakt, en weer terug naar de auto. Die was in 5 minuten al weer behoorlijk opgewarmd. Eenmaal in de auto kwam het zweten wel op gang. Buiten verdampt het zweet direct, en houdt je lichaam van alles op slot. Je lichaam is gewend om je te verwarmen, nu is de buitentemperatuur hoger dan je lichaamstemperatuur, dus nu moet alles in de reverse. heel gek.

Uiteindelijk weer onderweg om bij het visitors center even te stoppen. Daar kregen we een mooie sticker voor op de auto, een kaart, en het advies om veel water te drinken.

Death Valley is voor korte tijd (6 jaar) in gebruik geweest als Borax mijn. Daarna is er een klein dorpje gebouwd met een heus hotel, Stovepipe Wells. Zo ook hebben de verschillende gebieden namen gekregen als The Devil's Golfcourse, The Racetrack etc. Als je de foto's ziet van vroeger kun je je een beetje de ontberingen voortsellen in deze immense hitte. Twintig muilezels voor een enorme wagen, arme beesten...

Naarmate we verder Death Valley ingingen werd het al heter. We hebben een uiteindelijk record van 123 Fahrenheit (51 C) mogen ervaren.
Zoals gebruikelijk nemen we een flesje zand mee van de landen waar we met vakantie gaan. Zo ook uit Death Valley. Het was een hele kunst om het zand van The Dunes in een flesje te krijgen. Het zand was heet… Om bij het juiste zand te komen zijn Arnout, Menno en ik ±500 meter de woestenij ingegaan om het te halen. Ik hen een dag last van m'n handen gehad... Even mochten we ervaren hoe het was om hier een tijd rond te lopen. Het wordt zwart voor de ogen, alles gaat een beetje draaien enzo, niks klopt meer…. gelukkig alles heel licht, maar je kunt je een voorstelling maken.

Uiteindelijk komen we borden tegen met het advies de airco van de auto uit te zetten om oververhitting te voorkomen. Zo gezegd zo gadaan, en ik kreeg weer herinneringen boven van toen ik als kind op vakantie in de auto naar Italië zat. Heet in de auto, en de ventilatie haalde ook niets uit… Dan tegen alle advies in de airco maar weer aan, en toen, ja hoor, tegen alle verwachtingen in… konden we gewoon doorrijden…

Langzaam maar zeker vorderden we door Dead Valley heen, en de temperatuur zakte langzaam naar aangenamer waarden.

Bijna in Lone Pine, maar eens nog even door een forse Duststorm heen. Onvoorstelbaar veel stof in een storm, je ziet geen hand voor ogen, en waaien!

Gelukking, we zijn veilt aangekomen in 'Ghosttown' Lone Pine, alwaar John Wayne en Gregory Peck nog steeds de hoofdrol spelen in hun wereldberoemde westerns…

Op naar Mammoth Lakes, we gaan de bossen in!

PCAM

Viva Las Vegas!

Viva Las Vegas!

Ja Ja, het is zover. We hebben met z'n allen erg uitgekeken naar dit deel van de reis. Niet zozeer om het Las Vegas spektakel, alswel naar de outlets!
Nu ging het uiteraard niet alleen daarom, maar ook om het Las Vegas spektakel.

OK, we zijn heel vroeg opgestaan, omdat we ook erg graag uit het Bryce Canyon Resort weg wilden. we hadden afgesproken met elkaar om om 5:00 te gaan rijden, zodat we om 10 uur ongeveer in Las Vegas zouden zijn. Eén roadkill en 249 miles, en een paar uurtjes later arriveerden we aan de rand van de stad. We waren op tijd in outlet North, er was voldoende parkeerplaats in de parkeergarage. Later zou blijken dat de garage echt heel snel nokvol zit.

We hebben uiteindelijk een mooie shop-dag gehad, op naar ons hotel de Best Western Mardi Grass. Ik moet zeggen de Best Western hotels zijn echt goede hotels. Ruime bedden, vriendelijk personeel, en mooie kamers. Zo ook hier in Vegas. Het hotel had ook een klein casino. Bij de receptie werden we alleraardigst geholpen aan onze tickets voor The Deuce. The Deuce in een hop on-hop off bus die alleen maar rondjes rijdt over thé strip, en daar kun je op op of uitstappen wanneer en waar je maar wilt. Deze tickets hoorden bij het reispakket van Jan Doets te zitten, maar helaas, die waren er niet. Dus bij de receptie hebben ze dit keurig voor ons geregeld.

Na even een noodlesoeppie uit het koffiezetapparaat hebben we de shuttle gepakt die ons van het hotel naar The Bally hotel en casino zou brengen, het begin van thé strip. Het was heet in Las Vegas, toen we om 21:00 uit de shuttle stapten was het nog 34 graden.
We zijn thé strip opgegaan, en hebben ons eerst maar eens vergaapt aan alle verlichte verlokkingen van deze stad. En dat waren er een hoop. Al snel werd duidelijk waar het in deze stad eigenlijk allemaal om gaat. Deze stad heeft slechts één doel, en dat is zo snel mogelijk, zo geraffineerd mogelijk jouw geld uit jouw zak in hun zak te krijgen, en er dan nog voor te zorgen dat je nog meer geld gaat halen zodat ook dit weer zo snel mogelijk in de zakken van een ander verdwijnt. Hoe men dat doet? Je mag hier roken in de casino's, eten en drinken is gratis, als je in het casino bent, zul je nergens een klok vinden, want men wil voorkomen dat je snel ziet hoe lang je al binnen bent, een casino heeft geen ramen, zodat je niet kunt zien of de zon al opkomt, de stoelen zitten iets te lekker, en er hangen heerlijke luchtjes in de casino's zodat je al die ongewassen mensen die er al dagen zitten niet kunt ruiken. Ik was in eerste instantie in de veronderstelling dat het om gokken ging in Las Vegas, maar om de meter kregen we ook dames aangeboden om onze tijd mee te verdoen…

We hebben ons diner gegeten bij een mexicaan aan de strip. Op een balkon, zodat we goed alle passerende mensen konden bekijken, wat erg leuk was. Wat een veelkleurigheid aan mensen loopt hier rond.
We hebben echt genoten van de fonteinen voor het Bellagio, en Ceasars Palace sprak ook erg tot de verbeelding. Binnen in de gebouwen wordt Chanel, Gucci en Louis Vuitton zijn hier goed vertegenwoordigd. Geen prijsjes bij de artikelen, want dat doet niet ter zaken natuurlijk. als je iets wilt hebben van deze merken, dan koop je het, ongeacht wat het kost.

Als je de casino's in gaat is er echt een oneindige hoeveelheid gokmachines en tafels waar je je geld ik kon leveren, en voor je het weet ben je zelfs ook de weg een beetje kwijt.
De security is in alle casino's erg streng. In het tapijt zitten paden waar Arnout en Menno op moesten blijven, en ze mochten niet stil blijven staan om even te kijken. Meneer Amerika vindt dat kinderen absoluut beschermd moeten worden tegen dit Sodom en Gomorra. Al mochten ze wel de kaartjes en catalogi op straat aangeboden krijgen.

Toen we moe en volgezogen waren met Las Vegas, wilden we met de Monorail naar huis/hotel, maar nadat we kaartjes hadden gekocht uit een machine, bleek dat de Monorail al gesloten was… lekker dan. dan maar een taxi.

Las Vegas was mooi, heel erg indrukwekkend, en heeft ons buiten de outlet verder gelukkig geen geld gekost. We zijn niet zo van het gokken. (al is het op z'n tijd best leuk!) En Elvis staat hier nog steeds avond aan avond voor een uitverkochte zaal hetzelfde concert te geven, al 25 jaar.

In het hotel aangekomen, zijn we direct gaan slapen, morgen Dead Valley!

Patrick, Charlotte, Arnout en Menno

Bryce Canyon

Bryce Canyon

Ik had gezegd dat we de Canyons eigenlijk wel een beetje gehad hebben, maar Bryce is toch wel iets bijzonders. Na een uitdagende rit van een uur of vier kwamen we aan bij het Bryce Canyon Resort. We hadden in Nederland al gelezen dat dit één van de mindere logeeradresjes was, maar dat mocht de pret niet drukken. Twee nachten in een kamertje waarvan het behang met afplakband op z'n plek gehouden wordt, een douche die los uit de muur komt, en een angstaanjagende gil geeft als 'm aanzet. De dekens hadden de slaaplucht van vele voorgangers, de handdoeken hier en daar een onbestemde vlek die er niet uitging…. maar Bryce Canyon was mooi!

We hebben de dag die we in Bryce tot onze beschikking hadden afgesloten met een ritje op trikes door het prachtige natuurgebied rondom Bryce Canyon. Speciaal voor de spellletjesliefhebbers… zoek het prachtige dier dat we tegenkwamen tijdens de rit, en maar niet weg wilde rennen!

Arnout en Menno hebben hun eerste echte ervaring om een gemotoriseerd vehikel zelf te besturen, en konden er vervolgens niet meer van los komen!

Ik zal dit keer niet uitweiden over het ontbijt en het avondeten… met een reden Oscar ;-)

Dag lieve volgers, tot morgen want dan is het ….. Viva Las Vegas!!!

Patrick, Charlotte, Arn…Sebastian, en Menno (Like the little fish?)